تعیین حجم نمونه لازم روش PLS

یکی از دلایل محبوبیت و پرکاربرد بودن روش PLS، عدم نیاز به استفاده از حجم بالای نمونه در پژوهش ها است. در حالی که روش های پیشین (نسل اول)، احتیاج مبرم به تعداد نمونه بالا (بیشتر از ۲۰۰)  برای اجرای صحیح مدل های معادلات ساختاری داشتند.

پژوهش های با حجم نمونه اندک، باعث ایجاد دو مشکل عمده در معادلات ساختاری (SEM)   با استفاده از روش های نسل اول می شوند:

۱- عدم همگرایی

۲- ارائه راحل های نامناسب

در روش PLS  (پی ال اس) پژوهشگران با دو مشکل فوق مواجه نمی شوند.

عدم حساسیت PLS  به حجم نمونه تا آنجاست که حتی تعداد نمونه می تواند کمتر از تعداد کل متغیرهای پژوهش باشد.

قواعد تعیین حجم نمونه روش PLS

یکی از قواعد شناخته شده برای تعیین حداقل نمونه لازم در روش PLS، توسط بارکلای و همکاران ارائه شده است. این نویسندگان اظهار می دارند که حداقل حجم نمونه لازم برای استفاده از روش PLS، برابر است با بزرگترین مقدار حاصل از دو قاعده:

• ۱۰ ضرب در تعداد شاخص های مدل اندازه گیری ای که دارای بیشترین شاخص در میان مدل های اندازه گیری مدل اصلی پژوهش است.
• ۱۰ ضرب در بیشترین روابط موجود در بخش ساختاری مدل اصلی پژوهش که به یک متغیر مربوط می شوند.

البته ذکر این مطلب ضروری است که تعیین حجم نمونه مناسب برای پژوهش های مختلف به عوامل زیادی بستگی دارد و تکنیک ها و شیوه های ارائه شده تنها در مورد تعیین حداقل حجم نمونه کارایی دارند.

تعیین حجم نمونه ای که با آن بتوان مدل پژوهش را به درستی سنجید، به عوامل زیادی از جمله توزیع داده ها و تعداد داده های مفقود بستگی دارد. از رو برای تعیین حجم نمونه مناسب در تحقیقاتی که قصد استفاده از روش PLS  می باشد، باید این موارد را نیز در نظر گرفت.

منبع:

کتاب معادلات ساختاری با نرم افزار اسمارت پی ال اس، نوشته علی داوردی و آرش رضا زاده، انتشارات جامعه شناسان، چاپ اول، پاییز ۹۲