تعيين حجم نمونه لازم روش PLS

يکي از دلايل محبوبيت و پرکاربرد بودن روش PLS، عدم نياز به استفاده از حجم بالاي نمونه در پژوهش ها است. در حالي که روش هاي پيشين (نسل اول)، احتياج مبرم به تعداد نمونه بالا (بيشتر از 200)  براي اجراي صحيح مدل هاي معادلات ساختاري داشتند.

پژوهش هاي با حجم نمونه اندک، باعث ايجاد دو مشکل عمده در معادلات ساختاري (SEM)   با استفاده از روش هاي نسل اول مي شوند:

1- عدم همگرايي

2- ارائه راحل هاي نامناسب

در روش PLS  (پي ال اس) پژوهشگران با دو مشکل فوق مواجه نمي شوند.

عدم حساسيت PLS  به حجم نمونه تا آنجاست که حتي تعداد نمونه مي تواند کمتر از تعداد کل متغيرهاي پژوهش باشد.

قواعد تعیین حجم نمونه روش PLS

يکي از قواعد شناخته شده براي تعيين حداقل نمونه لازم در روش PLS، توسط بارکلاي و همکاران ارائه شده است. اين نويسندگان اظهار مي دارند که حداقل حجم نمونه لازم براي استفاده از روش PLS، برابر است با بزرگترين مقدار حاصل از دو قاعده:

• 10 ضرب در تعداد شاخص هاي مدل اندازه گيري اي که داراي بيشترين شاخص در ميان مدل هاي اندازه گيري مدل اصلي پژوهش است.
• 10 ضرب در بيشترين روابط موجود در بخش ساختاري مدل اصلي پژوهش که به يک متغير مربوط مي شوند.

البته ذکر اين مطلب ضروري است که تعيين حجم نمونه مناسب براي پژوهش هاي مختلف به عوامل زيادي بستگي دارد و تکنيک ها و شيوه هاي ارائه شده تنها در مورد تعيين حداقل حجم نمونه کارايي دارند.

تعيين حجم نمونه اي که با آن بتوان مدل پژوهش را به درستي سنجيد، به عوامل زيادي از جمله توزيع داده ها و تعداد داده هاي مفقود بستگي دارد. از رو براي تعيين حجم نمونه مناسب در تحقيقاتي که قصد استفاده از روش PLS  مي باشد، بايد اين موارد را نيز در نظر گرفت.